تأثیرپذیری سعدی از معلّقۀ امرؤالقیس

سعدی شیرازی (دهۀ اول قرن هفتم ـ 658 ق.) بزرگ‌ترین شاعر قرن هفتم، در شعر خود به‌ویژه در قصاید عربی، بیش از هر شاعر جاهلی، از معلّقۀ امرؤالقیس تأثیر پذیرفته است. این تأثیرپذیری را می­توان به دو بخش تقسیم کرد: در بخش نخست، شاعر برخی از اسلوب، محتوا و واژگان این شاعر عصر جاهلی را آشکارا به ‌کار برده ­است، تا آنجا که می‌توان به‌صراحت اعلام کرد که آن رویکردها، خاص معلّقۀ امرؤالقیس بوده و سعدی از آن‌ها متأثر شده است. اما بخش دوم این تأثیرپذیری، پنهان بوده و نمی‌توان به‌ صراحت و قاطعیت بیان کرد که سعدی از آن‌ها تأثیر گرفته است. شاید هم آن تشابه اسلوب و مضمون از باب توارد خیال و همسویی ادبی تعبیر شود، هرچند که ممکن است سعدی با هنرمندی خود، لباس تازه‌ای بر آن‌ها پوشانده باشد. افزون‌براین، از بارزترین جنبه‌های ساختاری و محتوایی شعر امرؤالقیس که سعدی از آن اقتباس کرده عبارتند از: ایستادن و گریستن بر خرابه‌ها، سکونت حیوانات وحشی در ویرانه‌ها، تغزّل به عروس جاهلی و یادآوری خاطرات گذشته، وصف زیبایی‌های معشوق و ...